یه هیزم شکن وقتی خسته میشه که تبرش کند بشه، نه اینکه هیزمش زیاد بشه، تبر ما انسان ها باورهامونه، نه آرزوهامون.

سلام. انشاءالله که خوبید. ممونم از دوستانی که در این مدت نسبت به من لطف داشتند و تعدادی هم نگران ادامه حضور من بودند. راستش من از وقتی رفتم شیراز برای دانشگاه و کار و از این حرف ها نتونستم وبلاگ رو یک آپ درست و حسابی بکنم به این خاطر که خونه ای که اونجا هستم تلفنش مشکل داره با توجه به اینکه بدهیش پرداخت شده باز هم وصل نمیشه 117 محترم و خدمتگذار هم که حدود 2 هفته هست که تو راه مونده هنوز نرسیده تلفن رو درست کنه! ولی خداییش جا داره یک تشکر ویژه داشته باشم از زحمتکشان اورژانس شهر شیراز که یک شب من موندم که هنوز تلفن قطع نشده بالای سر بیمار ما حاضر شدند و از تعجب ما اونها هم تعجب کردند، نیست که ما تو استانمون از این خدمات زیاد داریم! البته اونجا به تعلیمات امدادی خودم امیدوار شدم و وقتی که دیدم آدم می تونه با یک کار ساده جون عزیزترین هاشو نجات بده تصمیم گرفتم تو فرصت مناسب برای آموزش یه سری به هلال احمر بزنم. به هر حال بگذریم دوست ندارم بیشتر از این از مشکلات بنویسم چون معتقدم گاهاً برداشت های شخصی، از برداشت های بیت المال گران تر تمام می شود.

در بعضی دانشگاه ها، کلاس درس مستحب، امتحان مکروه، تقلب مباح، غذا حرام و شهریه واجب است. نه عزیزم برداشت بد نکن منظورم دانشگاه آزاد نبود! و اما جریان دانشگاه رفتن من همه رو گیج کرده خودم از همه گیج تر، آخه من سالی یه دانشگاه عوض می کنم و تو پرونده پر افتخارم یک اخراجی و یک انصرافی و یک ... دیده میشه و مطمئنم که تو شیراز هم با این جو نقطه چین که داره نمی تونم ساکت بشینم و دوباره مجبور میشم قبل از اینکه برادر جاسبی و دوستانشون دست به کار بشن خودم سال دیگه شهرم رو عوض کنم. تعجب نکنید رفتن دانشگاه اینقدر آسونه که من تا حالا تو هر کنکوری چه آزاد چه دولتی که شرکت کردم به راحتی آب خوردن قبول شدم! البته مشکل من با آقایون اینه که بعضی ها از دانشگاه خارج مدرک می گیرند و برخی ها از خارج از دانشگاه! حالا من که می خوام از داخل دانشگاه مدرک بگیرم فعل نمی شود و نمی توانی جلوم سبز میشه ولی من تسلیم بشو نیستم چون هدفم اصلا مدرک گرفتن از این دانشگاه های کذایی نیست خودتون دیگه بهتر می دونید که چی می گم. این شعار رو هم به قبلی ها اضافه کنید: هرگز در نمایشنامه ای که دیگران نوشته اند بازی نخواهم کرد، من خود اصول بازی را می نویسم. از بایدها بیزارم و هر آنچه که انسان را در بند کشد. پس احتمالا من تا آخر عمرم باید سالی یک دانشگاه درس بخونم و رنگ مدرک رو هم به چشم نبینم و به این بی برنامه گی خودم هم افتخار کنم!!

یک تبریک ویژه ورزشی هم به همه ورزشکاران افتخارآمیز ایرانی در مسابقات مختلف جهانی عرض می کنم که گل سر سبدشون قهرمانی نوجوانان فوتبال آسیا، قهرمانی نوجوانان والیبال آسیا و درخشش فوتسال ایران در جام جهانی بود. فعلا ما یا در حال برنامه ریزی برای آینده هستیم یا برای گذشته تأسف می خوریم؛ همه این اتفاقات در زمان حال می افتد و زمان حال از دست می رود. ولی امیدوارم که مسئولین امر در حالی که نگاهی به آینده ورزش در رده های پایه دارند نیم نگاهی هم به وضعیت فعلی تیم ملی فوتبال داشته باشند و فراموش نکنند که ما باید در جام جهانی آینده یک قدرت و پدیده جهانی باشیم! چرا این حرف رو می زنم؟ چون ما هیچ وقت به آینده نگاه نمی کردیم و حالا که مثلا برای سال های آتی برنامه داریم نباید نسبت به خیلی مسائل بی تفاوت رد باشیم. البته من خیلی امیدوارم چون هر شب خواب می بینم که مهدوی کیا و کریم باقری و علی کریمی و علیرضا نیکبخت و همه بچه ها دارن تو فینال جام جهانی چپ و راست دروازه برزیل رو باز می کنن. آرزو بر جوانان عیب نیست پس شما هم یک آرزوی قشنگ کن.